Serbski ludowy spěw je dźensa nimale zabyta wěc. Konkurenca wurosće jemu hižo w 19.lětstotku, jako wuronichu so z pjera Handrija Zejlerja a Korle Awgusta Kocora njeličomne hudźbne parlički. Tež w 20. lětstotku nasta kopica spěwow, kotrež na žanej zabawje njefaluja. Štó njeby znał „Wjesele dźensa“, „Pod Kulowom we holi“ abo „Ženje tak rjenje njej’ było“? Přidružichu so „wupožčene“ spěwy z Čěskeje a Morawy, kaž „Hančička wowčerjowa“, „Boleraz“ a „Tu čerwjenu sukničku“. W nowšim času su sej wosebje pěsnje "Lózych hólcow" a SG Sněhowki wutroby spěwarstwa zdobyli.
Porno tomu słuša dźensa jenož hišće něhdźe dźesać woprawdźitych ludowych spěwow do zakładneho zabawneho repertoira. Spěwarjo chórow znaja trochu wjace – we wšelakich wjacehłósnych wobdźěłanjach. Tola tež to je jenož snadny dźěl toho, štož pjelnješe něhdy powětr łužiskich honow a pjelni tuchwilu wosebje strony zapróšenych zběrkow.
Jako muska spěwna skupina smy někotre z tutych (nimale) zabytych pěsnjow wuryli, zo bychu so zaso w ludźe zakorjenili.
Tuž spěwajće sobu!
